Badania wykonywane w nadczynności tarczycy

Lekarz internista oprócz przeprowadzenia wywiadu (występowanie nadczynności tarczycy w rodzinie, przyjmowane leki, objawy) sprawdza pracę serca i wykonuje badanie palpacyjne tarczycy, podczas którego może wyczuć np. guzki.

Ocenia także oczy m.in. ruchomość gałek ocznych. Następnie zleca wykonanie badania krwi z oznaczeniem poziomu hormonów trójjodotyroniny (T3) oraz tyroksyny (T4) w postaci związanej z białkami surowicy (całkowite stężenie), albo w postaci wolnej. W diagnozowaniu nadczynności tarczycy rutynowym badaniem jest USG tarczycy, które uwidacznia nieprawidłowości w budowie tego gruczołu (np. powiększenie, guzowatość).

Przy stwierdzeniu guzków wykonuje się biopsję (tzw. biopsja aspiracyjna cienkoigłowa, BAC) – nakłucie guzka igłą pod kontrolą USG i pobranie komórek do badania cytologicznego. Pozwala ono określić charakter zmian, a w razie stwierdzenia obecności komórek rakowych podjąć szybkie leczenie. Obecnie rzadziej wykonuje się scyntygrafię (radioizotopowe badanie tarczycy), robi się je głównie przed zakwalifikowaniem do leczenia izotopem 131J.

Badanie wykorzystuje izotopy promieniotwórcze, najczęściej technet lub jod radioaktywny. Analiza rozkładu izotopu w tarczycy i stopnia jego wychwytu pozwala na włączenie chorego do leczenia radiomodem i obliczenie dla niego dawki izotopu. Przydatnym badaniem jest także RTG klatki piersiowej, które pokazuje rozrost gruczołu tarczycy do wnętrza klatki piersiowej.

W szczególnych przypadkach wykonuje się tomografię klatki piersiowej.